Ülkemiz Cumhuriyetle beraber sanayileşme çabasına girmesine rağmen gerçek anlamda sanayileşme süreci 1950’den sonra DP dönemi ile başlamıştır. Her ne kadar bu dönemde tarımda da hızlı bir gelişme görülse de ülke olarak geleneksel tarım alışkanlıkları hızlı bir şekilde terk edilerek modern tarım uygulamalarına ve teknoloji kullanımına geçilememiştir.
Bunun sonucu olarak da kırdan kente göç hareketi ve buna bağlı olarak meydana gelen hızlı kentleşme, kent nüfusunun olağanüstü şekilde artması imalat, sanayi, ulaşım, inşaat sektörlerinde yoğun bir istihdamın oluşmasına yol açmıştır.
Batı ülkelerinden farklı olarak ülkemizde kırdan şehre göçün tek nedeni sanayileşme değildir.
Nedenleri sıralayacak olursak;
* Tarımda makineleşme sürecinin yavaş ilerlemesi,
* Tarım arazilerinin miras yoluyla sürekli olarak bölünerek küçük üniteler haline gelmesi, hane halkının geçimini temin edememesi,
* Doğal iklim olayları karşısında tarımsal sigortaların yetersizliği,
* Devlet tarafından tarımın yeterince desteklenmemesi,
* Bunun sonucu olarak diğer üretici ülkelerle rekabette geri kalınması,
* Üretici ürünlerinde kalitenin ve ihracata yönelik çeşitlerin zamanında üretilememesi,
* Tarıma dayalı endüstrinin kurulamaması,
*Markalaşma olgusunun yetersizliği,
* Üretimde arz-talep dengesinin sağlanamaması,
* Ürün planlamasında devletin yokluğu ve eksikliği,
Şehirlerin iş, eğitim ve sağlık gibi alanlarda daha geniş imkânlar sunması, olmak üzere çok sayıda unsur genç tarım nüfusunun kırdan kente yönelik göç etmesine neden olmuştur.
Sonuç olarak da genç üretici/çiftçi nüfus şehirlere akın ettikçe tarımsal üretim orta yaş ve üzerindeki nüfusun görevi ve geçim kaynağı haline gelmiştir.
Bugün tarımla uğraşan kesimin yaş ortalaması 55 civarındadır.
ÖNEMLİ NOT: Bu sayfalarda yayınlanan okur yorumları okuyucuların kendilerine ait görüşlerdir.