Pamuk üretiminin yoğun olduğu bölgelerde, pamuk piyasasının oluşmasında katkı sağlamak amacıyla, Tarım Satış Kooperatif ve Birlikleri kurulmuştur. Pamuk konusunda faaliyet gösteren üç büyük birlik (Tariş, Çukobirlik ve Antbirlik), Türkiye toplam kütlü pamuk üretiminin, günümüzde toplam üretimin çok az bir bölümünü alarak işleyip değerlendirilmektedirler. Sektörde pazar şartlarını özel sektör belirlemektedir.
Oktay Gençer ve dört ayrı üniversiteden arkadaşlarının yaptıkları ve yayınladıkları araştırmada pamuğun en önemli sorunları olarak,
I. Politikalara ilişkin sorunlar,
II. Pamuk tarımındaki üretim masraflarının yüksek olması
III. Pamuk tarımında, çeşit, tohumluk ve üretim tekniği konularındaki sorunlar,
IV. Pamuk hasadı, hasat sonrası (çırçırlama) ve yabancı madde sorunları,
Pamuk standardizasyon sistemindeki sorunlar,
V. Pamuk üretim ve işleme tekniği konusundaki eğitim yetersizliği,
VI. Pamuk ile ilgili kesimler arasındaki iletişim ve işbirliği yetersizliği, olarak belirtilebilir.
1999 yılında T.C. Sanayi ve Ticaret Bakanlığı tarafından yürütülen “Türkiye Ürün Borsaları Geliştirme Projesi” kapsamı içinde “Türkiye’deki Pamuk Standartları ve Tasnif Sisteminin Durum Tespiti ve Geliştirme Önerileri” başlığı altında bir proje çalışması yapılmıştır.
Pamuk pazarlamasında en önemli sorunun üretici dışındaki kurumlardan kaynaklandığı görülmüştür.
Bu proje çalışmasında, pamuk standardizasyonu yönünden pamuk üreticileri, Tarım ve Satış Kooperatifleri, çırçırcılar, Dış Ticarette Standardizasyon Genel Müdürlüğü ve bu müdürlüğe bağlı bölge müdürlükleri, tüccarlar, ticaret borsaları ve tekstil fabrikaları incelenmiştir. Yapılan incelemeden; - Pamuk üreticilerinin, pamuk standardizasyonu konusunda bilinçsiz olduğu,
- Çırçır fabrikalarında, kütlü pamuk yönünden gerçekçi bir standardizasyon yapılmadığı,
- Tağşiş sorununun büyük boyutta olduğu;
- Bu nedenle daha işin başında pamukların kalite yönünden birbirine karıştırıldığı,
- Çırçır fabrikalarında yeterli depo olanaklarının bulunmadığı,
- Balyalanan pamukların kontrolünün sondaj yöntemi ile yapılmasının, o parti içindeki pamukların kalitesini tam olarak belirlemekten uzak olduğu,
- Çırçır fabrikaları ve hatta bölge müdürlüklerinde bulunması ve pamuk tasnifinde kullanılması gereken ışıklı tasnif odalarının yetersiz olduğu,
- Rollergin tipi pamukların, Ege, Çukurova ve Ege Tipi olarak 3 gruba ayrılmasının ve Ege pamuğuna yüksek fiyat verilmesinin, Çukurova ve GAP bölgesi pamuklarının bu bölgeye taşınmasına ve farklı kalitedeki pamukların birbirine karıştırılmasına neden olduğu, İthalat ve ihracatçıların, borsaların ve tekstil fabrikalarının, pamuk standardizasyonu konusunda çok bilinçli olup, var olan Türk Pamuk Standartlarını kullanmadıkları,
- Var olan Türk Pamuk Standartlarının içerdiği kalite faktörlerinin, ihracatçının ve tekstil üreticilerinin gereksinim duyduğu lif pamuğun kalitesi ile ilgili bilgilerin tamamını içermediği,
- Mevcut standardizasyon sisteminin, pamuk pazarlama sisteminde de herhangi ciddi bir fonksiyonunun olmadığı,
- Türk lif pamuk standartlarının bu ve benzeri birçok eksikliği olup, bunların düzeltilmesi gerektiği saptanmıştır.
ÖNEMLİ NOT: Bu sayfalarda yayınlanan okur yorumları okuyucuların kendilerine ait görüşlerdir.