TÜRK TARIMINDA BİTKİSEL ÜRETİMİN ARTI VE EKSİLERİ

Türkiye’de bitkisel üretim değeri 2003 yılında 40,8 milyar TL iken bu değer %3 artarak 2014 yılında 41.8 milyar TL’ye ulaşmıştır.

Bitkisel üretim değeri 2013 yılında %7’lik bir göstermiş, fakat daha sonra azalarak %3’e gerilemiştir. Hayvansal üretim değeri 2012 yılında %98 artış göstererek en yüksek düzeye çıkmış daha sonra azalarak 2014 yılında %63’lük artış gerçekleşmiştir (TÜİK 2016b).

Güçlü Yönler:

Kaliteli bitkisel üretim,

Örgütlü üretici potansiyeli,

Sanayinin talebine uygun bitkisel üretimin sağlanması,

Sebze ve meyvecilikte ülke ihtiyacının üzerinde bir üretime ulaşılması.

İhracattaki talep artışı İhracatta bazı ürünlerde diğer ülkelerdeki düşük iş gücü ve maliyetler nedeniyle rekabet edememe (çay),

İşleme olanaklarının artışı,

Üstünlüğümüz olan ürünlerde yeni ülkelerin devreye girmesi ve bundan kaynaklanacak rekabet ortamı,

Tarımsal birlik ve kooperatiflerin alternatif yapılanmasının gelişmesi ve örgütlenmeye eğiliminin artış.

Zayıf Yönler:

İddialı olduğumuz ürünlerde yüksek oranda kayıp (tarla, hasat, depo, muhafaza), Yüksek ürün çeşitliliği, bazı ürünlerde ihracatta dünya sıralamasında yer alınması,

Tarımsal üretimde planlama eksikliği

Fırsatlar:

İhracattaki talep artışı,

İşleme olanaklarının artışı,

Tarımsal birlik ve kooperatiflerin alternatif yapılanmasının gelişmesi ve örgütlenmeye eğiliminin artışı.

Tehditler:

İhracatta bazı ürünlerde diğer ülkelerdeki düşük iş gücü ve maliyetler nedeniyle rekabet edememe (çay),

Üstünlüğümüz olan ürünlerde yeni ülkelerin devreye girmesi ve bundan kaynaklanacak rekabet ortamı.

Ülkemizde bitkisel üretim değerlerinin son yıllarda genel olarak bir azalma eğiliminin olması tarımsal üretim artışını ve sektörün daraldığını göstermektedir. Son dönemdeki bu gelişmeler dikkate alınarak yapısal sorunların giderilmesi ve tarımsal hasılanın artırılması için bitkisel üretim faaliyetinde; ülke potansiyelini etkin kullanmak, planlı üretime geçmek ve tarımsal yeterliliği üst seviyeye çıkarmak için yeni tarımsal politikalar yürürlüğe konulması gerekmektedir.

Kaynak: 3. Milli Tarım Şurası Raporları