Kırıldıkça güç aldım kendimden. Ezildikçe yenilendim... Yaş aldıkça gençleştim.. Özledikçe güzelleştim..
En yorgun olduğumu sandığım zamanlarda ayağa kalkıp yürümesini de bildim.. Bazen düz yolda, bazen yokuş yukarıya, bazen tepeden en aşağıya çakıldım.. Her şeyi bıraktığım zamanlarım oldu, kendimi boş verdiğimde, sebepsizdi her şey..
Koşmadım hiç, yavaş yavaş vardım yolun sonuna. Bekledim..
İpini çekmedim hemen kimsenin.. Yaşamayı, yasayarak öğrendim..
Hatalarımı da sevdim.. Yanlışlarımdan büyük
tecrübeler edindim..
Bazen adres sordum, bazen ezberlerim oldu yalan yanlış..
Bazen nefesimin yetmediği kelimelerim.
Boğazımda düğümlenen eksiklerim de oldu.
İnkar etmedim ki, boşluk neredeyse orayı çoğaltıp, eksiklerimi düzelttim..
Kırdığım kadar kırdıklarım olmuştur elbet
İnsanim sonuçta kusursuz değilim ki ben.
Özürlerim de oldu, özür beklediklerim de.
Sevenlerim de oldu, sevmeyenlerim de.
Öyleleri vardı ki, içlerindeki öfkeyle savaşmak
yerine, oldukları yerde saysınlar istedim bir süreliğine.
Benim geçtiğim yerlerden geçsin, benim
yaşadığım hayattan pay alsınlar.
Bazı şeyleri zamanla, bazı şeyleri yasayarak öğrendim.. İyi de oldu...
içindeki iyiliği bulanların, insan yanlarına dokundum. içindeki kötülüğün farkına
varmayanlar ise kendi haline bıraktım. Ve görüyorum ki, değişen pek bir şey yok onlarda.
Hala aynı tas. aynı hamam..!
Hepinize iyi hafta sonları sevgili DENGE okurları.
ÖNEMLİ NOT: Bu sayfalarda yayınlanan okur yorumları okuyucuların kendilerine ait görüşlerdir.