VATAN SAĞOLSUN

Böyle günler geçirdi bu ülke. Vatan sağolsun.

Mahkeme salonuna eli bağlı 3 kişi getirildi, sanık sırasına oturtuldular.

Mahkeme başkanı Saruhan Mebusu Mustafa Necati, sanıklardan en yaşlısına, ihtiyar köylüye sordu. Baba adın ne?

Dinleyiciler de bir ferahlama görüldü. Demek bu ihtiyarın suçu ötekilerden daha hafifti. Bu yüzden ilk yargılanıyordu. İhtiyar ayağa kalktı.

Hüsnü

Baba adı?

Ramazan

Nerelisin?

İnebolu’nun Çatal bucağından.

Baba, sen askerden kaçan oğlunu evinde saklamış, bir asker kaçağına yataklık etmişsin!

Tövbe de Reis bey!

Ben tövbe dedim, sen ne dersin?

İhtiyar köylü başkanın üstlenmesinden sıkılmıştı. Elini koynuna sokup yıpranmış, buruşuk iki tomar kağıt çıkardı kürsüye doğru salladı;

Reis Bey, Reis Bey!.. Şu kafa kağıtlarının içini okusan bana dediğinden utanırsın!..

Neden?

Bu kağıtlar Balkan Harbi'nde ve Çanakkale'de şehit düşen oğullarımın nüfus kağıtlarıdır. İki arslanını millet için şehit veren baba, üçüncü oğlunu bu ölüm dirim savaşında bir kahpe gibi gizlemez Reis Bey! Salonda çıt yoktu. Mahkeme üyeleri birbirlerinin yüzüne baktılar.

Şaşkındılar. İhtiyar birden yamalı mintanını yırttı. Çıplak, ak kıllı göğsü dışarı fırladı.

Hele gel Reis Bey, yakın gel de şu kalbura dönmüş göğsüme bak!

Bu gördüğün yaraları Makedonya'da Bulgar çeteleriyle dövüşürken aldım. Sekiz yıl askerliğim var benim. Kurşun yarasına yara demem.

Şehit arslanlarımın yarasıdır bağrımı delen. Benim oğlum askerden kaçsa bile ben saklamam. Bunu böyle bil!

Mustafa Necati bey sıkıntısını gizlemeyerek sordu;

Peki baba oğlunu en son ne zaman, nerede gördün?

En son ilk kar düştüğünde gördüm. Aha şurada, Kastamonu askerlik şubesinin önünde. Ankara'ya selametlerken…

Sonra hiç haber almadın mı?

İhtiyar duraladı.

Bu soruyu beklemediği belliydi. Kuşkulu gözlerle dinleyicilerden yana baktı. Orada birilerinden, birilerinin bir şeyler söylemesinden korkuyordu sanki.

Kararsızdı.

Bir süre sağına soluna baktı. Sonra tükenmiş bir sesle başkana döndü;

Diyecem diyecem, emme o itin ipini de ben çekem!

Başkan gün görmüş geçirmiş bir tavırla sordu;

Anlat bakalım baba!

Askerin bazısı kandırılmış, başı bozuk olmuş dediler.

Askerden kaçanları ortalıkta görmüyorduk, Emme kulağımıza geliyordu. Kaçaklar yakalanırım korkusuna evine ocağına gelmezmiş. Kimi dağa çıkıp eşkiyalık edermiş. Kimi de bir kıyıya siner mektup yazıp evden para istermiş. Bir ay önce bana da bir mektup geldi. Muhtar getirdi. Hah dedim, oğlan askerden kaçtı para ister. Benim okumam yazmam yok. Utancımdan kimseye okutamadım. Muhtar her önüne gelene demiş bana mektup geldiğini.

Ele güne bakamaz oldum. Dünya’ya kahrettim eve kapandım. İhtiyar eğildi, bağlı elleriyle yün çorabının anasından katlanmış bir kağıt çıkardı.

Aha mektup bu!... Alın okuyun.

Nerdeyim diyorsa gidin yakalayın. Asarken de ipini bana çektirin!

Mahkeme başkanı Mustafa Necati kağıdı açtı okudu.

Birden yerinden fırladı, ağlayarak kürsüden indi. İhtiyarın önüne geldi.

Boğuk sesiyle hıçkırdı;

Baba bizi bağışla. Küçük oğlun da İnegöl'de şehit düşmüş. Sana gelen mektup askerlik şubesinin Şehitlik ilmühaberiymiş. İhtiyar elini öpmek isteyen Mustafa Necati beyi durdurdu;

VATAN SAĞOLSUN!... İhtiyar sessizce ağlamaya başladı. Çıplak ak kıllı göğsü körük gibi inip kalkıyor, kırışık yanaklarından süzülen gözyaşları sakallarının içinde kayboluyordu. VATAN HAİNLİĞİ SUÇLAMASINDAN kurtulduğuna mı alıyordu, son oğlunu da yitirdiğine mi? Kimse anlayamadı…

Bu vesileyle bu cennet vatanımızı bize bırakan bütün şehitlerimizi, komutanlarını ve gazilerimizi rahmetle ve minnetle anıyoruz. Mekanları cennet olsun.

Hepinize iyi hafta sonları değerli Denge okurları.