Bazı çocukları görüyorum isteklerini elde edebilmek için kendilerini ifade etme yolu, karşılıklı konuşmak değil de ya ağlamak, ya küsmek ki buna pasif saldırganlık diyoruz ya istediği oluncaya kadar tepinip ortalığı ayağa kaldırmak, ne olursun bu son bu son diye yalvarıp yakarıp ebeveynine duygusal baskı uygulamak, tepinmek, yerlere yatmak, zarar vermek ve benzeri.
Çocuklarımıza karşılıklı diyalog kurarak konuşmayı öğretebildiğimizde ki bu bizim de bir çocukla nasıl konuşacağımızı öğrenmemizi gerektirir, çocuğun kendini ifade etmek için iletişim engeli olan yollardan uzaklaşarak barışçıl bir dil kullanması kaçınılmazdır.
Sözün özü şu; çocuk ne gördüyse onu işler. Konuşarak anlaşmayı deneyimlediği bir ortamda büyüdüğünde seçimi saldırmaktan, şiddetten değil konuşmaktan yana olur. Ancak,
konuşmak için “önce dinlendiğinden emin olmalı” bir çocuk. Çocuğunuzu dikkatle, ilgiyle, sevgiyle, saygıyla dinleyin ki konuşmaya değer bir ilişkiniz olduğunu düşünebilsin ve kendini yeterince anlatsın.
ÖNEMLİ NOT: Bu sayfalarda yayınlanan okur yorumları okuyucuların kendilerine ait görüşlerdir.