Denizin göz kamaştıran pırıltılarına sevgiyle baktığını hatırla,
Özgürce koşarken, rüzgârın yüzünü nasıl sevdiğini hatırla,
Küçük bir bilye içindeki ışık kümesini hatırla, senin için ne kadar efsaneviydi…
Baharın gelişinin, içinde uyandırdığı heyecanı hatırla,
Sıcak ekmek kokusunun sabah sofralarını nasıl sardığını,
Okulda düştüğün zaman, yanına ilk koşan öğretmenin şefkatini hatırla,
Gazozuna oynadığın tavlada kazanmanın, dostluğuna kattığı neşeyi hatırla,
Beşiktaş sahaya çıkarken içinden kopan fırtınayı hatırla,
İlk maaşını aldığındaki gururu ya da evladını kucakladığın o ilk saniyeleri, o saniyelerde sevgiden nasıl da titrediğini hatırla,
Gözbebeklerine bakan sevdiğinin var olduğu güzel anıları hatırla,
Hiçbir şey hatırlayamıyorsan eğer hayallerini hatırla,
Ama illa ki bir şeyleri hatırla, çünkü bizim buna ihtiyacımız var…
Bu toplumun sevgiyle var olmuş mutlu insanlara ihtiyacı var.
Mutsuzluk kanser hücresi gibidir. Farkında olmadan sinsice yayılır.
Bizler de mutsuz toplum özelliği göstermeye başladık.
Sevilmeyi bilmeyen insanlar, maalesef sevmeyi de bilmiyorlar.
Hâlbuki her şeyin en başı sevgi…
Sen seversen kendini, en yakınındakini, saksıdaki çiçeğini, gözünün kenarındaki izleri, saçındaki beyazı, biz de mutlu olacağız arkadaşım.
Hatırlayın, sevilmek sevmekten başlar.
Sev arkadaşım!
Çocukluğunu sev, gençliğini, yaşlılığını sev, hatta sana yaşamı hatırlatan hastalığını sev.
Sen, sana merhametsizlik edeni bile sev.
Bir gün herkes öğrenecek, sevmenin tüm zamanlar içerisindeki en kuvvetli eylem olduğunu.
Bana sevgiyi hatırlatın.
ÖNEMLİ NOT: Bu sayfalarda yayınlanan okur yorumları okuyucuların kendilerine ait görüşlerdir.