Çocuklarımızı, kendi algılarımıza,,ihtiyaçlarımıza, kendi eksiklerimize, isteklerimize göre değil, çocuğun dönemine, yaşına, çağın gereklerine ve yaşamın gerçeklerine göre yetiştirmeliyiz. Çocuk yetiştirmek, sevgi ve ilgiyle sağlanan dengeli bir eğitimdir. Amacımız ahlaklı ve özgüvenli nesiller yetiştirmek olmalıdır. Herşey dengeli olmalıdır. Özgüvenli çocuk yetiştireyim derken şımarık çocuklar da yetiştirmemiz gerekir.
Beslemek, konfor sağlamak, çocuğun her dediğini yapmak, onun yapması gerekenleri her seferinde onun yerine yapmak, sosyal medyada fotoğraflarını paylaşmak çocuk yetiştirmek değildir. Her zaman çocuğunuzun yanında olamazsınız bu nedenle yeri geldiğinde çocuğunuz kendini korumayı, başını kurtarabilmeyi bilmelidir. Bazı anneler ve babalar çocuğu için her konforu onun yerine sağlarlar, çocuğu korumak adına resmen abluka altına alarak yetiştirirler ve böylece çocuk okula başladığında ya da anne ve babadan ayrıldığında sorunlar da başlar. Yabancı bir ortama giren, yanında annesi ve babası olmayan çocuk bocalamaya başlar, okula ve yeni ortamlara alışmakta zorlanır, tehlikelerden kendini koruyamaz, zorluklar karşısında hemen pes eder.
Çocuğumuzun yanlış yapmasından, başarısız olmasından korkmamalıyız, çocuğumuzu cesaretlendirmeliyiz. Çocuğumuzun yanlış yaparak tecrübe edinmesini sağlamalıyız. Yeni tecrübeler edinmek bizi her zaman ileriye götürür. Başarıya giden yolda herkes çeşitli zorluklarla karşılaşabilir. Bu zorluklar bazı zamanlarda bizleri olumsuz etkileyip başarısızlık ve hayal kırıklığına sürükleyebilir. Ama unutmamalıyız ki, bu zorluklar bizim dayanıklılığımızı, sabrımızı ve isteğimizi ölçmek için bize yapılan testlerdir. Biliyoruz ki hayat başarısızlıklardan başarıya uzanan hikayelerle dolu. Başarısız olduğu zamanlarda çocuğunuzu cesaretlendirmek ve çocuğunuzun hatalarından ders çıkararak, pes etmeyerek kendi başarı hikayesini oluşturmasını sağlamak yine biz yetişkinlerin elinde.
ÖNEMLİ NOT: Bu sayfalarda yayınlanan okur yorumları okuyucuların kendilerine ait görüşlerdir.