Günümüzde anneler, babalar, çocuklarının mükemmel bir birey olması için ellerinden geleni yapmaya çalışıyor. Özel okullar, özel dersler, piyano veya dans kursları, basketbol-voleybol veya yüzme eğitimleri ile çocuklarını daha donanımlı ve daha iyi birer birey yapmak için uğraş veriyor. Peki, ama tüm bunlar çocuğu başarılı ve aynı zamanda topluma faydalı bir birey haline getirmeye yetiyor mu ya da o yaşta bir çocuğa bu kadar sorumluluk yüklemek doğru mu?
Anneler ve babalar kendi yaşadıkları sıkıntıları çocuklarına yaşatmak istemezler, bu nedenle de sürekli onları yönlendirme ihtiyacı hissederler. Birden yürümesini, koşmasını, yaşına girmeden konuşmasını, küçük yaşta bir spor ya da sanat dalıyla ilgilenmesini isterler. Biraz büyüyünce gelecek korkusu ile onu eğitimlere, kurslara boğar, çocuk biraz büyüyünce kendi hayalindeki işi değil, kendilerinin istediği işi yapmasını isterler. Bunların altında hep iyi niyet, heves, istek yatar ancak her çocuk farklı bir bireydir. Anneler, babalar önce çocuklarına güvenmelidir. Bir çocuk için küçük yaşlarda önemli olan kendisine güvenilmesi, sevilmesidir ve ihtiyaçlarının, isteklerinin karşılanmasıdır.
Özellikle 0-3 yaş arası çocuklar, kendilerine güvenen, ilgi gösteren ve ihtiyaçlarını karşılayan kişilere karşı güvenli bağlanma geliştirirler. Güvenilen çocuk, güvenli bağlanma yaşar ve ileride güvenen ve güvenilen yetişkin olur. Çünkü huzurludur, neşelidir, güler yüzlüdür, umutlu ve mutludur. Zira doğan her bir çocuk potansiyel bir filozof, sanatçı, düşünür, bilim insanıdır. Her anne-baba, çocuğunu güven içinde geleceğe hazırlamalı, onu kendi yetenek ve becerileri doğrultusunda yönlendirmelidir. O yetenek ve becerilerin altında büyük bir potansiyel yattığını görecekler.
ÖNEMLİ NOT: Bu sayfalarda yayınlanan okur yorumları okuyucuların kendilerine ait görüşlerdir.